Na najbliższym spotkaniu będziemy kontynuować rozważanie listu św. Pawła do Filipian. Fragment Flp 2, 1-11 stanowi wielkie wezwanie do pokory, która jest podstawą jedności w Ciele Chrystusa i każdej wspólnoty wierzących. Tę pokorę mamy wzorować na Chrystusie, który z miłości do nas ogołocił samego siebie. Nie ma większego poświęcenia i większej miłości niż ta, gdy ktoś oddaje życie i to jeszcze za grzesznika.

Historia nie kończy się jednak na śmierci Chrystusa. Jest kolejny akt – zmartwychwstanie. To daje nadzieję, że uniżenie może przynieść dobre owoce, zło zostanie pokonane i zatryumfuje miłość i prawda.

Flp 2, 1-11
(1) Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli – jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie – (2) dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, (3) a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. (4) Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich! (5) To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie. (6) On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, (7) lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, (8) uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej. (9) Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, (10) aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. (11) I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM – ku chwale Boga Ojca.